Het bed is leeg en de opengeslagen dekens voelen koud aan. Het moet al enige tijd onbeslapen zijn, moet ik tot mijn verbazing concluderen.
Argeloos was ik die ochtend de trap opgelopen, zoals vaker in de vroege ochtend als ik vermoed dat de schooltijden weer eens niet helemaal aansluiten op de slaapbehoeften van ons tienervolk. Als ik snel alle omliggende ruimten heb gecheckt en in het fietsenhok de bijbehorende fiets ook niet ontwaar, heb ik de keus uit twee opties. De eerste: het kind is vandaag al vroeg naar school gegaan en de tweede: er was iets veel aantrekkelijkers om al zo vroeg je bed voor uit te komen. De hoop dat het de eerste zal zijn kan naar het rijk der naïevelingen, dus het moet de tweede wel zijn. Mijn werkdag is begonnen.
Snel maak ik een risico-inventarisatie. Ik schat in dat ik inmiddels redelijk goed weet wat deze tiener beweegt en de locatie-tracker bevestigt dit vermoeden. Het is ook net een spel soms, dat opvoeden. Wij zetten het speelveld uit, plaatsen wat hekjes hier en daar en leggen de spelregels uit. De pionnen gaan lopen en reken maar dat er aan de hekken gerammeld wordt.
De zwakste plek in het hekwerk wordt razendsnel gevonden. Dat is natuurlijk op die punten waar mijn man en ik van mening verschillen. Over welke games er wel of niet gespeeld mogen worden bijvoorbeeld. Of wat een redelijke tijd is om thuis te komen.
Voor je het weet ben je alleen maar met die hekken bezig. De puber ramt er tegenaan en jij duwt uit alle macht terug. Strijden voor elk extra metertje ruimte. Dat levert per saldo alleen maar ruzie op. En in het groot heet dat oorlog. Gaat ook altijd over wat extra metertjes ruimte. ‘Zorg dat er licht schijnt in de stal, dan zullen je schapen altijd het zicht op de weg terug kunnen houden’, zei ooit een wijze grijze tegen mij.
Ik breng mezelf eerst maar eens tot rust met een kop koffie op de bank. Ik onderdruk mijn neiging om achter het verloren schaap aan te gaan, het bij het nekvel te grijpen en met kop en kont in de schoolbanken te deponeren. Maar wat dan wel?
Gek word ik er soms van, al die pedagogische discussies die ik op zo’n moment vooral met mezelf aan het voeren ben. Uiteindelijk weet ik heus wel wat nu nodig is. Dat waar iedere tiener naar hunkert in zijn overweldigende puberteit: ‘Zie mij, begrijp mij en houd mij vast, want ik snap er zelf geen hout meer van.’
Maar ja, dan moet ik wel eerst bij mijn eigen ego op bezoek. Die heeft hier ook iets in te doen. Dit wordt nog een lange werkdag.
Anita Zeldenrust, 9 oktober 2023,
