Vandaag kan ik alleen maar huilen. Dat komt door mijn lege nest. Het laatste kind dat ik in mij droeg heeft het ouderlijk huis verlaten. Hoewel dat een prima idee is, ben ik van de leg. De mix van weemoed, trots en lichte bezorgdheid is mij kennelijk aan te zien, want bij het verhuizen komt zijn nieuwe buurvrouw mij een zakje vers gebakken koekjes brengen: ‘Die zijn voor jou, omdat je zoon nu uit huis is. Sterkte ermee!’ Ik kende deze engel nog niet maar voel me direct liefdevol opgenomen in het team Lege Nest.
Vandaag kan ik alleen maar huilen. Dat komt door de groene cape. Ik kreeg hem cadeau van de moeder van twee van onze pleegkinderen, die haar lege moederhanden gebruikte om steek voor steek een prachtige, warme cape voor mij te haken, in de kleuren die mij passen.
Welke bovenmenselijke kracht moet je wel niet bezitten als het je lukt om de vrouw die zo veel uren, dagen en zelfs jaren van jouw moedertaken overneemt dit te kunnen geven? Het lijkt mij onmogelijk.
Ik zou kapot gaan van jaloezie, zou alles willen aangrijpen om te bewijzen dat ik mijn kinderen heus zelf het allerbeste ken, begrijp en kan verzorgen. Ik zou mateloos kritisch zijn op hoe ze het aanpakt, zou álles willen weten en me eindeloos schuldig voelen over mijn afwezigheid. En dat zou ik waarschijnlijk allemaal op haar projecteren, op degene die mijn kinderen naar bed brengt, hun tranen droogt, de rotzooi achter hun kont opruimt, hun blije gezichten ziet bij een mooi doelpunt en hun grote mond bij hun pijn. Die getuige is van de eerste menstruatie en het eerste liefdesverdriet. Kortom, alles wat je als ouder van je eigen kind niet wilt missen. Reken maar dat ook zij al die gemixte gevoelens kent.
Ik zou allang afgehaakt zijn, maar zij haakte maandenlang aan een groene cape voor mij. Ik sla hem om mijn schouders en laat me verwarmen en ontroeren door de liefde en de pijn in dit gebaar.
Vandaag kan ik alleen maar huilen. Dat komt door het Journaal. Een moeder, radeloos van verdriet met een peuter in de armen die meer dood dan levend is. En weer een moeder, radeloos van bezorgdheid omdat ze van haar kind al een hele maand geen teken van leven heeft vernomen.
‘Zou ooit een vrouw vergeten, ‘t kind dat zij in zich droeg. Er niet van willen weten, wanneer het naar haar vroeg?’ (naar Jesaja 49:15) Die Jesaja had het als man toch bijzonder goed in de gaten. Je moet wel God zijn om deze oerkracht te overtreffen. En laat Hij nou net degene zijn die alle tranen van onze ogen zal afwissen.
Anita Zeldenrust, 8 november 2023, Nederlands Dagblad
Comments