‘Wat een hondenweer!’ Ik verzuchtte het tegen onze hond tijdens een uitlaatrondje door het overigens wondermooie Landgoed de Schaffelaar in Barneveld. De gehele wandeling kwamen we niets anders tegen dan modderplassen en in hun capuchon gedoken hondenbezitters met hun uitgelaten viervoeters. Ik vermoed dat dit woord dan ook op een dergelijke dag is ontstaan: hondenweer. Van dat weer waarbij alleen hondenbezitters het nog in hun hoofd halen om de deur uit te gaan. ‘Zie jezelf nou toch eens lopen,’ mijmerde ik wat voor me uit. Het plenst van de regen en ik loop hier vrijwillig met een hond. Waar is het mis gegaan in mijn leven?
hondenafschuw
Het zal ergens in m’n tienertijd zijn ontstaan, mijn hondenafschuw. Ik had een krantenwijk en dan ontkom je niet aan blaffende honden die de krant uit je handen rukken nog voor je die goed en wel door de brievenbus hebt geduwd. Of misschien heb ik te vaak de schoenen van mijzelf of mijn kinderen moeten schoonmaken als er weer eens hondenpoep op zat. Honden zijn onvoorspelbaar, ze stinken, blaffen, poepen, likken, springen zomaar tegen je op en maken alles stuk. Toch gaat vrijwel iedere ouder wel een keer overstag bij de smeekbedes van hun kind om een huisdier.
Meestal begint dat bij een schattig klein konijntje of een hamster. Hoewel kinderen bij de aanschaf plechtig beloven er ‘altijd goed voor te zorgen’ is het meestal een van de ouders die uiteindelijk wekelijks een stinkend hok staat te verschonen van een dier waar al lang niet meer naar omgekeken wordt. Want het wilde helemaal niet op schoot en het poepte in de kamer en het slaapt alleen maar overdag en ... nou verzin het maar. Als de kinderen eenmaal groter worden, worden hun wensen ook wat groter. Zo vond ik laatst een verlanglijstje terug van een van onze dochters toen ze tien jaar werd. Op het lijstje stond van nummer een tot vijf het woord ‘paard’. Andere wensen had ze niet. Er kwam natuurlijk geen paard. Een hond vond ze dan ook wel goed. Er kwam natuurlijk geen hond.
Maar nu, vijftien jaar later, is er toch een hond. En ik loop er mee. Iedere dag, door weer en hondenweer. Ik deel zelfs foto’s van de hond op Instagram. Ja, het is echt waar. Onze dochter kon het niet aanzien. Is zij uit huis, komt er alsnog een hond. Maar ja, dit is anders. Deze hond is ons personeel en ik moet nu toegeven: onmisbaar in ons gezinshuis. Zorgvuldig geselecteerd op haar sociale, maar sterke karakter. Het is onwaarschijnlijk hoeveel deze hond betekent voor de getraumatiseerde en onthechte kinderen in ons gezinshuis, wat zij zonder woorden kan toevoegen waar wij als mensen in tekort schieten. Een van onze gezinshuiskinderen kan lichamelijke affectie niet verdragen. Ze heeft door veel negatieve ervaringen een dikke muur om haar gevoel moeten bouwen om te overleven. De eerste weken rende ze hard weg als de pup in haar buurt dreigde te komen. Ze klom op de hoogste stoel of verstopte zich op haar kamer. Maar de pup bleef haar opzoeken en na een half jaar zijn ze de allerbeste maatjes. Er gaat geen dagdeel voorbij of we zien haar knuffelend met de hond. Ze doet haar in bad, borstelt haar en wandelt in het bos. In dit contact is zoveel liefde en zachtheid te zien, daar worden wij stil van. Een meisje dat zo beschadigd is en toch zoveel kan geven en ontvangen bij dit dier dat haar zonder oordeel tegemoet treedt, deed al mijn bedenkingen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Er kwam toch een hond. Waar is het mis gegaan?
Dit is geen hondenverkooppraatje. Want denk niet te lichtvaardig over de verantwoordelijkheid, de zorg, het geld en de tijd die een hond je kost. Dit is wel een bemoedigingspraatje. God gaf ons een geweldige planeet om op te wonen. Mensen, planten en dieren werden er tot meerdere eer en glorie van elkaar en hun Schepper geplaatst. Om elkaar te versterken. Waar een mens even geen woorden meer heeft kan een bos bloemen vertroosten. En geeft een kwispelende hond weer nieuwe energie. Zelfs als het hondenweer is.
Deze column van Anita Zeldenrust is gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van maandag 31 mei '21
Comments