Vandaag denk ik aan dat beschadigde kind. Ze was nog veel te jong om zo groot te moeten zijn. Een afwezige vader en een onvoorspelbare moeder. Een broertje dat ze onder haar hoede nam. Soms slapen in de buitenlucht. Onzekerheid of er vandaag wel eten is, of het geld al niet aan iets anders is opgegaan. En dan opeens die spannende reis naar dat vreemde land. Ongevraagd mee met een onbekende die vanaf dan je moeder wordt genoemd. Maar het land van de belofte bleek geen bevrijding voor haar, het werd juist een plaats van onderdrukking en angst. ‘Wie houdt nog van mij, waar hoor ik dan bij?’ Het bleef stil na die vragen. Haar uitzicht was weg, de hoop ging verloren. Dus bouwde zij een muur om zich heen als bescherming tegen al die vurige, pijnlijke pijlen. Want hoe moet je anders leven met zoveel vraagtekens, als er nergens een punt staat?
uitputtingsslag van maanden
Ik denk ook aan die wanhopige ouders van dat doodzieke kind. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Dagelijks balanceren tussen hoop en vrees, bang voor wat komt, blij met wat nog is. De pijn van hun kind lees ik af in hun ogen. De uitputtingsslag die nu al maanden voortduurt. Doen wat moet gebeuren, maar teveel voor wat een mens kan dragen. Is er nog uitzicht, hebben de artsen nog hoop? Hoe kunnen zij leven met zoveel vraagtekens, als er nergens punten zijn?
Of aan die man, die iedere dag om drie uur op zijn fiets stapt. Op weg naar haar die hij zo liefheeft, maar die hij niet meer vinden kan. Haar wereld is verward, haar kennen steeds beperkter. De herinnering aan wat er was houdt hem nog op de been, want trouw zijn is voor altijd. Dus ook voor nu. Het uitzicht is somber, de hoop op betere tijden nagenoeg afwezig. Als hij maar wat zinnen met punten heeft, dan zal hij de vraagtekens wel kunnen verdragen.
‘Mopperen op de leiding, klagen over de richting...’
En ik denk aan mijzelf, nog maar een paar dagen geleden. ‘Je bent m’n moeder niet, dus ik doe niet wat je zegt, ...!’ Dat eerste klopt natuurlijk, het tweede is geen logisch gevolg en wat er op de puntjes moet staan laat ik voor het fatsoen maar even achterwege. De boosheid, het onvermogen, het verdriet, maar vooral ook het verlangen vliegen in ons gezinshuis van tijd tot tijd in een ongecensureerde versie door het huis. De gevolgen van de gebrokenheid die realiteit is in de levens van onze gezinshuiskinderen kunnen soms zomaar de overhand krijgen en voor ik het weet laat ik me meezuigen in een sfeer van negativiteit en achterdocht. En dat is een plek waar ik niet wil zijn, omdat daar teveel vraagtekens zijn en te weinig punten. Natuurlijk denk ik ook aan onze gezamenlijke realiteit van dit moment. Ik schrijf dit een paar dagen eerder dan u dit leest, maar heb geen profetische gave nodig om te voorzien dat een meer of minder intelligente lockdown onvermijdelijk is. En het is een understatement dat ik niet de enige ben die daar als een berg tegenop ziet. Hoe houden we het in vredesnaam goed met elkaar? Hoe voorkomen we samen dat we in een negatieve spiraal worden meegezogen, als eenzaamheid, onzekerheid en saaiheid gaan leiden tot nog meer mopperigheid, afgunst en wantrouwen? Het begint inmiddels wat op het volk Israël in de woestijn te lijken. Mopperen op de leiding, klagen over de richting en zat van de eenzijdigheid van Thuisbezorgd.nl.
zinnen met een punt ‘We hebben zinnen met een punt nodig, zodat we kunnen leven met onze vraagtekens’, zegt de Amerikaanse Beth Moore in een van haar bijbelstudies. Dingen die vast staan en zeker zijn. Zoals de waarheid over geloof, hoop en liefde. Een stem die zegt: Je bent een geliefd kind, ook als anderen je dat niet laten zien. Ik draag je, ook als het leven ondraaglijk voor je wordt. Ik sta naast je, ook als de liefde van je leven er niet meer voor jou kan zijn. Ik geef je nieuwe moed, als die van jou al in je schoenen is gezakt. En ik geef je de hoop op een land, overvloeiend van zorgeloosheid en saamhorigheid. Oftewel: Ik was er, Ik ben er en Ik zal er zijn. PUNT.
Deze column schreef Anita voor het Nederlands Dagblad van 26 oktober 2020.
