Ik ben de Nederlandse staat dank verschuldigd. Ja ik weet het, in deze barre tijden is er ook van alles aan te merken op het overheidsbeleid. Je kunt er agenten om bekogelen en auto’s voor omkieperen. Maar een ding is in de afgelopen vijfentwintig jaar en zelfs al ver daarvoor uitermate stabiel gebleven: de kinderbijslag. Maar liefst ruim zeventigduizend euro mochten wij ontvangen voor het grootbrengen van onze vier kinderen. We hoefden naderhand geen enkel bonnetje in te leveren om aan te tonen dat wij daar luiers, Olvarit of kinderkleding van kochten, of dat we het zelf verpatsten in de kroeg. We hoeven ons straks in maart niet met onze achttienjarige bij het plaatselijke overheidsloket te melden voor een check of hij een beetje goed terecht gekomen is. Niets van dat alles. Er is kennelijk een groot vertrouwen in alle biologische ouders dat ze hun kinderbijslag ook daadwerkelijk aan hun kroost besteden. Dat dit een selectief vertrouwen is, is na de toeslagenaffaire wel duidelijk geworden, maar laten we het daar nu even niet over hebben. Die maakt namelijk pijnlijk duidelijk dat je als ouder soms ook wordt benaderd als fraudeur, zelfs als je het tegendeel kunt bewijzen.
onze allerlaatste
Dat die kinderbijslag zomaar opduikt in mijn bijdrage komt door het heuglijke feit dat onze jongste zoon binnenkort de achttienjarige leeftijd bereikt, met als minder heuglijk gevolg dat wij onlangs onze allerlaatste kinderbijslag ontvingen. In deze sentimentele gemoedstoestand dacht ik even terug aan al die jaren dat we ieder seizoen de kinderbijslag ontvingen. Daar waren ook jaren bij waarin we aan het eind van ons salaris altijd een paar dagen van de maand overhielden en de kinderbijslag ieder kwartaal weer moest worden aangewend om uit de rode cijfers te komen. Gelukkig konden we ook meemaken dat we zomaar verrast waren dat het alweer kinderbijslagtijd was. We hebben er heel dankbaar gebruik van gemaakt. Ik zou willen dat ik daar wat vaker bewust bij had stilgestaan, omdat het gewoon zo belangrijk is dat je je als ouders gesteund voelt, ook financieel, bij het grootbrengen van je kinderen. Er gaat een signaal van uit dat jij niet de enige bent die jouw kind belangrijk vindt. Iets om dankbaar te koesteren. Inmiddels weten we dat uitwonende, studerende kinderen nog veel duurder zijn dan thuiswonende, schoolgaande kinderen. Dat is de pech van jongeren die na 2015 zijn begonnen aan hun studie en met hun neus in het leenstelsel belandden. Laten dat nou net die vier van ons zijn. Als we in de afgelopen vijfentwintig jaar al die kinderbijslag hadden opgespaard hadden we hen nu met elkaar drie jaar uit de studieschuld kunnen houden. Zo’n leenstelsel doet eigenlijk al die mooie woorden van hierboven te niet. Daar gaat een signaal van uit dat je kind het nu zelf maar moet zien te rooien, juist in een cruciale tijd van volwassen worden en levenskeuzes maken. Heb je in die fase geen ouders die kunnen bijspringen en wil je geen tienduizenden euro’s schuld opbouwen, dan worden je keuzes opeens een flink stuk beperkter. In die fase belanden veel kwetsbare jongeren nu tussen de wal en het schip.
voor het eerst stemmen.
Gelukkig mogen we komende maand naar de stembus. Mijn allereerste stem ging in 1991 naar het Gereformeerd Politiek Verbond (GPV). Een andere partij was geen optie. Er was ook niet zoveel om me druk om te maken. Ik genoot een ruime basisbeurs en mijn kansen leken eindeloos. Zo niet mijn zoon. Hij mag een dag na zijn verjaardag mee naar het stembureau. Over zijn allereerste stem is hij al weken aan het wikken en wegen. Mede aangemoedigd door zijn zussen vergelijkt hij verkiezingsprogramma’s en bestoken ze onze gezinsapp met stemwijzers en kieskompassen. Ik geniet er wel van hoor, die wereldverbeteraars. Ze zien dat er werk aan de winkel is en zij daarin een verantwoordelijkheid dragen die verder reikt dan hun eigen hachje. Zou dat dan misschien toch een positief bij-effect zijn van deze magere studentenjaren?
Deze column van Anita werd gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van 22 feb '21
