Slapeloze nachten bezorgen ze mij; dochters die de wijde wereld in gaan. Soms letterlijk op duizenden kilometers afstand, soms slechts tien kilometer bij mij vandaan. Zij wuiven het weg, ik maak me te druk, er zal heus niets gebeuren. Ik ben weleens jaloers op dat vertrouwen, hun zelfverzekerdheid en de open mind waarmee ze de wereld tegemoet treden. Het brengt ze op plaatsen, bij mensen en in situaties die hun wereldbeeld verrijken. Ze zijn nu op een leeftijd dat ze los kunnen lopen, maar ik bid nog dagelijks voor hun bescherming. Wie verantwoordelijkheid draagt voor kinderen zal die bezorgdheid vast herkennen. Want er bestaan roofdieren die het op je kind hebben gemunt.
Je kinderen aan risico’s onderwerpen
Al vanaf het vroegste begin moet je de kinderen aan risico’s onderwerpen. Je vertrouwt ze toe aan een oppas, de kinderopvang, laat ze zelf achter het huis spelen, steeds een straatje verder. Logeren bij een vriendinnetje, met de buurman naar de winkel of een weekend mee op voetbalkamp. Kinderen stappen daar doorgaans heel onbevangen in, hebben een basisvertrouwen dat de meeste mensen wel deugen en verwachten in goede handen te zijn. Tot die handen opeens grensoverschrijdende dingen doen. Daar in die kinderopvang, bij de buurman, tijdens een voetbalkamp of in een showbizzwereld waar ze verwachtingsvol binnenstapten met hun prille talent. We waarschuwen ze om niet met vreemde mannen mee te gaan, maar meestal zijn het juist de bekende mannen (en soms ook vrouwen). Hoeveel ouders zijn niet meegezogen toen het vermoede talent van hun kind voor sport of muziek werd gezien. Ook wij zaten gloeiend van trots op de tribune van een eredivisieclub onze zoon te bewonderen, die als jong talentje werd gescout. Maar we hebben er geen spijt van dat we daar op tijd weer zijn uitgestapt. (Hij trouwens wel, want stel nou dat ...) Het gaat daar namelijk helemaal niet om het welzijn van mijn kind. Het gaat om het geld van de club. Of er uit al die honderden bloedfanatieke voetbalmannetjes met grootse dromen misschien één Frenkie de Jong komt bovendrijven. En de rest wordt als bijvangst vriendelijk doch beslist de weg terug naar huis gewezen. En dat is dan nog de mildste vorm. Je zou je kind maar op die manier naar de Voice hebben gestuurd, of in een turnzaal uren per week aan ‘professionals’ hebben toevertrouwd, dromend van de spotlights en medailles. Juist die plekken van grote afhankelijkheid naast verafgoding van een machtig idool, blijken broeinesten voor seksueel geweld. Ik huiver ervan en ik ben blij tegelijk, dat dit steeds meer aan het licht lijkt te komen. Met de komst van talentenshows en massale scoutingprogramma’s wordt aan onze kinderen voorgehouden dat hun droomwereld een bereikbare wereld is. Maar ‘niets is wat het lijkt’, verzuchtte onze dochter na het zien van de uitzending van BOOS.
Wij zaten gloeiend van trots op de tribune. Ik wil niet moedeloos of cynisch zijn. Althans, ik ben het wel even, maar ik wil het niet blijven. Ik zie dat duistere zaken in het licht komen en dat geeft hoop en nieuwe kansen voor herstel. Die kansen liggen bij jou en mij in de gezinnen en zeker ook in de kerk. Nu onze kinderen ook hebben gezien hoe het fout kan gaan bij hun helden, kun je als opvoeder de kans niet laten liggen dit aan te grijpen voor een pedagogisch gesprek met je kinderen. Niet door een eenzijdige focus op meisjes die moeten leren hun mond open te trekken als het al fout is gegaan, of zich zodanig te gedragen dat ze nooit aanleiding vormen voor het jachtinstinct van opgewonden mannen. Maar vooral door onze zonen te gaan opvoeden. Door aanwezig te zijn in hun leven, het goede voorbeeld van respect te laten zien en een ‘Jesus be like’-tegengeluid te laten horen waarin macht pas stoer is als je het dienend uitoefent. Laat die voice-over alle vunzigheid waarmee TikTok, YouTube en het dagelijks leven hen overvoert maar eens keihard overstemmen. En ik besef het, dan moet je wel behoorlijk hard schreeuwen.
Deze column schreef Anita voor het Nederlands Dagblad van maandag 24 jan 22