Het behalen van mijn rijbewijs was een langgerekte lijdensweg. Na veel mislukte pogingen kwam ik in aanmerking voor het kneusjesexamen. In de praktijk betekende het dat ik een examinator kreeg die wél deed alsof je een mens bent. Dat hielp en ik slaagde. Niet dat ik kon rijden hoor. Een diploma is toch slechts een bewijs dat je naar tevredenheid hebt nagedaan wat een ander vindt dat goed is. Het autorijden begint pas daarna en ik prijs de Heer dat iedereen mijn rijbewijs heeft overleefd.
Toen we de afgelopen weken voor veel geld van het Franse wegdek gebruik mochten maken, viel me weer eens op dat daar auto’s rijden met een rode letter A op de achterruit. Google zegt dat dit wijst op bestuurders die minder dan twee jaar hun rijbewijs hebben. De A staat voor ‘apprenti’, dat ‘leerling’ betekent, en deze auto’s mogen minder hard rijden of hebben een begeleider aan boord. Best lief eigenlijk, die zorg voor de stuntelende beginner. Ik heb me soms onder m’n autostoel willen verstoppen die eerste kilometers: ‘Sorry, ik begin nog maar net!’ Boos getoeter en niet mis te verstane handgebaren maakten me alleen nog maar onzekerder.
Zo’n merkteken had ik fijn gevonden. Het maakt je sorry’s overbodig, het is een vraag om wat begrip en geduld en dat heb je gewoon nodig als je met iets nieuws begint. Dat geldt niet alleen voor de autoweg, trouwens. Ook voor de levensweg. Je leert er van alles over in je jeugd, maar ga het maar eens zelf doen als je volwassen bent. Nu ik in ons gezinshuis ook jongvolwassenen begeleid, zie ik van dichtbij hoe moeilijk het nog is, die eerste stapjes zelf lopen in de grotemensenwereld. Daar mag best een sticker voor wat geduld en begrip op. Met een bijrijder die af en toe bijstuurt of op de rem trapt. Maar met gepamper alleen worden ze niet groot, dus die sticker moet er ook een keer weer af. Eigen verantwoordelijkheid dragen, keuzes maken rond levensovertuiging, relatie, samenlevingsvorm, kinderen of een serieuze baan, het kan niet eindeloos worden uitgesteld.
‘Ik wil altijd bij jullie blijven wonen’, zei een van onze pleegkinderen laatst. Na woelige tijden gun ik haar die rust nog vele jaren. Maar niet zonder langzaamaan wat gepeuter aan die sticker samen. Voorzichtig lostrekken, niet te hard en pijnlijk. Er blijven vast wat restjes achter en dat mag. Dat betekent dat er hechting is en herinnert aan de weg terug naar huis. Toch blijf ik liever weg van een allesvernietigende stickerverwijderaar. Want wie wil er nou nooit meer leerling zijn?
Anita Zeldenrust, 14 augustus 2023 Nederlands Dagblad
