We waren net begonnen aan thuisweek drie van het coroniale tijdperk. Een heerlijke zondagmiddag waarin mijn bleke winterbenen hun eerste blootstelling aan de stralende voorjaarszon dankbaar ondergingen. Mijn tuinstoel schoof ik in standje ‘relax’ en gelukzalig sloot ik mijn ogen. Het waren intense weken geweest, maar ik constateerde ook dat we allemaal onze draai begonnen te vinden in dit ‘nieuwe normaal’ van de spelregels van Coronaland. We konden best tevreden zijn. Zolang we niet ziek werden zouden we dit wel uitzingen met elkaar. Die zonnige vreugde was echter van korte duur. M’n zonnebrandcrème was nog maar nauwelijks ingetrokken of daar ging m’n telefoon. En daarmee schoof direct een donkere wolk voor de zon en was plots voorbij wat net nog zo vredig leek.
het was niet gelukt
Door de corona-maatregelen was het ziekenhuis een grote steriele vesting geworden, met witte tenten, rood/witte linten en de penetrante geur van desinfectiemiddelen. Er mocht er maar eentje mee het ziekenhuis in, dus ik liet voorgaan wie het eerste recht had. Het duurde enkele uren voor ook ik mijn kans kreeg. Ik kende deze plek, de ontvangsthal was overweldigend groot, maar altijd vol beweging en geluid. Nu was het er overweldigend kil en akelig stil. En daar stond ik even later, aan het bed van een zeer kwetsbaar kind. Omringt door apparatuur, verbonden aan een wirwar van slangen. Goddank was ze er nog, maar dat was niet haar bedoeling geweest. Zij had niks te danken want haar plan was niet gelukt. Ze had haar ogen niet willen openen in een ziekenhuisbed vol toeters en bellen. Ze had willen zijn op een plek waar de wereld niet meer zo donker en eenzaam voor haar zou zijn.
'Het was er overweldigend kil'
En zo begon mijn Stille Week. Het lijden was nog nooit dichterbij dan op de Goede Vrijdag die volgde. Ik skipte de online kerkdienst, om weer even bij haar te kunnen zijn. De enige mogelijkheid om haar te zien was door een ontmoeting op het terrein van de psychiatrische kliniek waarheen ze inmiddels was overgebracht. De regels waren duidelijk. Niet mee naar haar kamer en afstand houden. Ze liep me tegemoet. Een gebroken mensenkind, in de war en moederziel alleen. Alsof het Jezus zelf was die daar liep, de rug gebogen door het zware kruis. Mijn God, waarom…? Juist zij, juist nu was nabijheid zó gewenst.
Het is mijn voorbeeld naast de vele schrijnende verhalen die er in deze weken voorbijkomen. Verhalen van geïsoleerde zieken op de intensive care, ouderen in verpleeghuizen, kinderen in instellingen en hen die iedere dag alleen zijn in huis. Zij missen de geruststellende of troostende nabijheid en aanraking van de ander op soms cruciale momenten in hun leven. Naast de grote vraag naar mondkapjes is er ook meer vraag naar klaagliederen, om de onmacht, de angst en de onzekerheid een stem te geven. Voor mij is Psalm 22 in de vertolking van The Psalm Project er zo een. Als de zucht van Rutte. Een Goede Vrijdagpsalm die de pijn en het lijden niet direct weer wegmasseert met een juichend verlossingslied als een doekje voor het bloeden, maar laat stilstaan bij wat er is: Het. Doet. Zo. Verrekte. Pijn.
vastgepinde handen
In de overdenking die ik later die avond toch nog even terugluister vindt mijn pastor de woorden voor de machteloosheid die mij die dagen overmeesterd had. Een indringend beeld van Jezus aan het kruis. Zijn handen en voeten vastgepind, niet in staat om uit te reiken naar de ander in nood. Zo zie ik velen van ons momenteel een weg zoeken in deze nare, afstandelijke wereld. Aan handen en voeten gebonden, elkaar ontwijkend als melaatsen. Het enige dat nog rest zijn de open armen van Jezus aan dat kruis. Open armen die niet konden omhelzen, maar waar de liefde niet uit kon verdwijnen. Het nieuwe normaal? God verhoede het. Die vastgepinde handen kwamen echt weer los, we zijn niet bedoeld om elkaar fysiek te vermijden. Daar zouden we nooit aan kunnen wennen. De liefde zoekt ook nu haar uitweg wel. Desnoods met woorden.
Deze column schreef Anita voor het Nederlands Dagblad van 27 april 2020.
Comments