Wat is jouw corona-offer? Zo’n avondklok, daar kan ík me dus helemaal niet druk om maken. Dat is geen offer voor mij. Daarin spreek ik uiteraard enkel voor mijzelf. Ik ga sowieso het liefst de hele winter in winterslaap en kom de afgelopen maanden alleen maar na 21.00 uur op straat als ik de afvalbak vergeten ben. Dat zouden ze er wat mij betreft wel in mogen houden na corona: een winteravondklok.
Voor mensen die alleen zijn of thuis niet veilig moet dit wel een offer zijn. ’s Avonds in het donker in een leeg huis thuiskomen. Eigenlijk zou dát verboden moeten worden . Een avondklok klinkt dan wel streng en meedogenloos, maar we kunnen het ook zien als een kans om er een daad van liefde tegenover te stellen. Dat we afspreken dat ieder huis een extra bed heeft opgemaakt, zodat solitair bezoek niet naar huis hoeft voor 21.00 uur, maar gewoon een nachtje blijft slapen.
student in coronatijd
Ben je student in coronatijd? Ik las in een landelijk dagblad dat een op de drie studenten het leven op dit moment een zware onvoldoende geeft. Ik weet niet precies welke verhoudingen daar normaal gesproken bij horen, maar dit klinkt wel zorgelijk. Ik herken het wel bij onze vier eigen studerende kinderen. Inmiddels ontbreekt bijna een jaar het fysieke onderwijs. Twee van hen begonnen aan een nieuwe opleiding en hebben hun medestudenten nog nooit ontmoet, ze kennen docenten nog nauwelijks en voelen zich verloren. Niet iedereen is geschikt voor een zelfstudie zoals LOI ze aanbiedt, maar noodgedwongen is dat nu de enige keus. Het vraagt competenties die niet iedere student vanzelf in huis heeft. Een studententijd zonder ‘samen’ is een deprimerende toestand waarin vereenzaming en andere psychische nood zomaar op de loer ligt. Juist in deze fase worden nieuwe contacten gelegd, worden vriendschappen gesloten voor het leven. Er zou echt meer aandacht naar deze doelgroep mogen gaan. De kosten die ze besparen vanwege de afgelaste uitgaansavonden gaan direct op aan hun levensonderhoud omdat bijbaantjes zijn gestopt. Voor compensaties komen zij niet in aanmerking.
Wat ik leer van onze gezinshuiskinderen.
Kortom, ik zie een matige kwaliteit van onderwijs, een oplopende studieachterstand, een uitdijende studieschuld en een schreeuwende behoefte aan verbindende activiteiten. Jouw corona-offer is anders dan dat van mij. Maar dat het wat kost, geldt voor iedereen.
Misschien ben je een ouder van kinderen onder de twaalf. Dan zijn deze weken extreem intensief. Het is onmogelijk om oude patronen van beide ouders aan het werk voort te zetten als kinderen geen school en kinderopvang hebben. Vooral niet als dat werk essentieel is in coronatijd. Toch zie ik om me heen velen zich een slag in de rondte werken om dat tóch te realiseren. Ook ikzelf maak me daar schuldig aan, bijvoorbeeld door wat slaap in te leveren om de deadline voor deze bijdrage te halen. We leggen onszelf de wil op om de pre-coronastandaard te blijven zien als uitgangspunt voor tevredenheid. Pas als we alles hebben gedaan wat we anders ook zouden doen, is het goed genoeg. Zou dat niet onze allergrootste stressfactor zijn?
vol bewondering
Ik kijk in dit verband vol bewondering naar onze gezinshuiskinderen. Zij zijn in hun leven niet anders gewend dan een voortdurende status van coronacrisis met steeds wisselende maatregelen. Onvoorspelbaarheid is hun dagelijkse kost, aanpassen hun tweede natuur. Ze leven veel meer bij de dag, van het manna dat nu valt. Daar stormen ze dan weliswaar ongeremd op af, want je weet maar nooit wat de morgen brengt. Maar toch. Er schuilt ook iets begerenswaardigs in die levenskunst. Als morgen niet te overzien is, dan is vandaag alles wat je hebt. En als vandaag dan een zwaar offer is? Dan duurt dat in elk geval niet langer dan het einde van deze dag. Pluk niet gelijk je hele toekomst, pluk alleen deze dag. Zie je de sneeuwklokjes al bloeien? Ze kondigen de naderende lente aan, maar staan ondertussen zelf ook wonderschoon te zijn. En vandaag krijgen we de kans om dát te zien. Dan is de rekenles misschien niet helemaal af, maar worden levenslessen geleerd!
Deze column werd gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van maandag 25 jan '21
