We zijn in ons gezinshuis een week verder, de eerste adrenaline van de coronacrisis is wel aardig uitgewerkt nu. En zoals dat meestal gaat, dan komt de realiteit pas echt binnen, schrijft Anita Zeldenrust, ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen. Ik ben er moe van en heb mijn doelen en verwachtingen wat bijgesteld, want het idee dat dit nog weken gaat duren, dat we met een beetje pech daarna zo de meivakantie inrollen, drijft me eerlijk gezegd tot wanhoop. Het dagritme zit er wel aardig in nu en ik ben intens dankbaar voor ons grote huis met de vele kamers. Ik zie op social media allerlei foto’s voorbij komen van vredig naast elkaar aan de keukentafel werkende kinderen. Dat doen wij hier anders. Ieder kind doet zijn schoolwerk op zn eigen slaapkamer. Ik loop af en toe een rondje om te checken of het lukt en of m’n hulp nodig is en tussendoor mogen ze me komen vragen om hulp. Voor ieder is dat beter. Het voortdurend in elkaars nabijheid zijn levert de nodige problemen op. Irritaties vanwege te harde muziek, teveel gepraat, gelach, gewiebel, getik, gekuch, ge ... noem maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt je eraan irriteren. Deze kinderen zijn veel minder aan elkaar verbonden dan biologische broers en zussen en ik probeer dat niet te vergeten. Als er eentje niet mee wil wandelen dan maar niet, het hoeft niet allemaal samen. Samen is soms gewoon moeilijk en vervelend. En sinds deze week mág het niet eens meer samen. Komt dat even goed uit! alle netwerken weg We moeten het helemaal zelf doen nu. Alle netwerken rondom de kinderen die voor hen en ons zo van belang zijn om het samen vol te houden vallen weg. We merken nu ook hoe enorm waardevol deze netwerken voor ons gezinshuis zijn. We missen adempauze. De weekendopvang, therapeut, muziekleraar, stagiaire, buurtvriendjes en vooral de school. Wat worden ze gemist! En tegelijk ontstaan er ook mooie nieuwe dingen om van te genieten. Kind A dat kind B een handje helpt, creatieve uitspattingen, veel spelletjes spelen, gekke kunstjes bedenken in de tuin. Bij de start van de veertigdagentijd was ik begonnen mij dagelijks terug te trekken voor een bijbelstudiemomentje in onze huiskapel. Ik had een fijne liturgie bedacht van lezen, luisteren en bidden en was zo blij dat het me eindelijk lukte daar wat van te maken. Maar dat was snel voorbij. Onze kapel werd slaapplek voor een van onze uitwonende kinderen en pas na een week kwam ik erachter dat m’n fijne ritueel verdwenen was. Toch ben ik daar niet per se treurig over, want de vastentijd is uiteindelijk bedoeld om bewust stil te staan bij God en mij. Maar in deze corona-tijd hoeven we dat niet meer te zoeken, want we worden nu wereldwijd noodgedwongen in de vastenstand gezet! En het is onmogelijk om dan niet vanzelf het Hogere tegen te komen.
Anita