Net iets te laat werden de scholen gesloten. Wat ons betreft dan, want op de valreep heeft een van onze tieners het gevreesde virus opgepikt. In principe vinden wij gastvrijheid een groot goed, maar deze gast hadden we toch liever geen plaats geboden. Zo werd het een kerst die we niet snel vergeten in een jaar dat we niet snel vergeten. Natuurlijk liepen we als gezinshuis grote kans dat Covid-19 een keer zou meeliften op een van de opgroeiende lijven van het talrijke in- en uitreizende verkeer hier. De kinderen bleven spelen, sporten, naar school gaan en de broodnodige bezoekjes aan hun ouders brengen. Daar zat altijd een risico aan, want als ze jong zijn, krijgen ze weliswaar geen ernstige klachten, ze sjouwen er dus wel stad en land mee af.
Toen we na vier dagen quarantaine een tweede besmetting in huis bleken te hebben, en we er dus nog tien dagen aan konden vastplakken, stond het huilen me nader dan het lachen. Maar dat doe ik dan niet. Ik begin dan te chagrijnen tegen mijn man. En hij vervolgens tegen mij. Net zo lang tot we samen - al dan niet tegelijkertijd - doorhebben: ‘We vinden dit moeilijk hè? We kunnen wel janken, we zien het nu gewoon niet meer zitten en we moeten dat even kwijt bij elkaar. Troost me, houd me vast, stel me gerust!’
eigen frustraties
Het is over het algemeen prettig als we dat proces al doorlopen hebben vóórdat een van de kinderen in onze nabijheid komt, want voor je het weet is een niet opgeruimde schooltas het vonkje voor de explosie van mijn eigen frustratie. Dat is niet eerlijk en ook nog eens een uitermate onverstandig idee. Als ouder ben ik de spiegel voor de kinderen.
'Ik huil niet, maar begin te chagrijnen.'
Als ik de moed laat varen, drijft de hele club zo met me mee op de stroming van mijn negativiteit. Ik heb er tenslotte het vuur voor uit mijn sloffen gelopen om het vertrouwen van dit argwanende volkje een beetje te winnen. Dan beschouw ik het ook maar als een compliment dat mijn stemming inmiddels kennelijk zo belangrijk voor ze is dat ze die feilloos overnemen. Dus bekogel ik mijn echtgenoot met mijn boosheid, teleurstelling en wanhoop en incasseer ik die van hem. Om vervolgens samen de schouders er weer onder te zetten en als een ware mevrouw Helderder gewapend met mondkapjes en spuitbus de achtergebleven virussporen te lijf te gaan.
Veerkracht heet dat geloof ik. Wat mij betreft bombarderen we dat tot het woord van 2020. We moesten leven met het ontberen van fysieke nabijheid, (gewaande) zekerheid, verworven privileges en voorspelbaarheid. Over de grens van 2021 lijkt de hoop te gloren, dat een vaccin de narigheid van 2020 snel naar de vergetelheid zal verdrijven.
Maar als we onze lessen er niet uit geleerd hebben, zou het allemaal voor niets zijn geweest. Wat heb je aan een geweldige baan, als je dag gevuld wordt met het regelen van onderwijs aan je eigen kinderen? Wat heb je aan je aanvullende verzekeringspakketten waar je maandelijks een vermogen voor neertelt, als er geen handen meer zijn om die zorg te verlenen? Wat heb je aan het uitputten van de natuur, als veel reisbewegingen prima kunnen worden vervangen door een online bespreking vanuit huis? Onderwijs, zorg en milieu. Prioriteit voor de politieke en persoonlijke agenda.
korrel zout
Om veerkrachtig te kunnen zijn moet de spanning er soms even af. Anders gaat de rek er uit. Een nieuwe maatregel, tegenvaller of teleurstelling roept nou eenmaal iets bij ons op. Dat te ontkennen heeft geen zin, je wordt er alleen maar zurig en verbitterd van. Het valt mij op dat veel mensen de sociale media gebruiken om hun spanning te ontladen. Daardoor komt het er soms ook zo rottig uit. Misschien is dat ook juist wel de triestigheid nu, dat er geen andere uitlaatklep is voor de zorgen, het verdriet en de onzekerheid. Maar aan de andere kant: als dat dan betekent dat er thuis weer met nieuwe veerkracht kan worden samengeleefd, tweet er dan maar op los. Dan scroll ik er wel met een grote korrel zout doorheen en denk: ‘Je vindt dit moeilijk hè? Nou, dat is het ook!’
Deze column is geschreven door Anita Zeldenrust en gepubliceerd op maandag 28 dec '20 in het Nederlands Dagblad.
