Het zijn hectische maanden. Sinds mijn man en ik het roer hebben omgegooid, is ons leven in een versnelling gekomen die we zelf nauwelijks bij kunnen houden. Dat er nu een deadline voor een column is, dwingt mij om even een pas op de plaats te maken waar ik anders ongemerkt aan voorbij zou zijn gehold. Begin 2018 hebben wij de knoop doorgehakt: we zeggen beiden onze baan op en gaan samen een gezinshuis beginnen. Geraakt door de nood van zo veel uit huis geplaatste kinderen en passend bij de levensfase waarin wij met onze eigen kinderen zijn, kwam dit als een antwoord op een nog ongebeden gebed.
Nu is het bijna december en vind ik mezelf terug in een kamer vol verhuisdozen. Nog een week en we wonen hier niet meer. Tien jaar lang was dit ons thuis. De kinderen werden er groot, namen er hun eerste vriendjes mee. We hebben er gelachen, gehuild, gestreden en bemind. Terwijl de dozen worden gevuld met tastbare spullen stop ik al die ontastbare herinneringen er in gedachten bij in.
verdriet van een kind
Ondertussen loopt onze jongste binnen en kijkt niet blij. Het vooruitzicht van verhuizen maakt hem verdrietig en ik merk dat het me in verwarring brengt. Dit was toch het idee wat we allemaal omarmden? Waar we samen als gezin voor willen gaan? Voor ik het in de gaten heb, zeg ik woorden als ‘ach joh, het is maar gewoon een huis met vier muren, de mensen die er wonen maken dat je je thuis voelt en die gaan allemaal mee naar het nieuwe huis.’
Ik kan mezelf even later wel voor m’n kop slaan. Waarom maak ik deze foute opmerking? Hoe vaak heb ik in mijn werk leerkrachten en ouders juist daarvoor gewaarschuwd: bagatelliseer het verdriet van een kind niet, kom niet gelijk met een oplossing.
Eigenlijk weet ik wel waarom ik dit zei. Ik wil gewoon niet dat het waar is. Deze verhuizing moet vooral positief en fijn zijn. Maar ik reageerde te gehaast, ik wilde een snelle oplossing en dat we daarna dan gewoon weer allemaal gelukkig zijn. Ik onderschatte de diepte van de wortels waarmee hij aan deze plek is vastgegroeid.
Verhuizen met een gezin doe je niet even tussendoor. Voor kinderen is het zeer ingrijpend. Met name als de verhuizing het gevolg is van een heftige gebeurtenis als een echtscheiding, een overlijden of bijvoorbeeld schulden. Juist in de hectiek ervan met al je eigen emoties is het voor ouder(s) een zware opgave om goed op je kinderen te blijven letten, hen mee te nemen in het proces en hen even de ruimte te geven als ze er nog niet aan toe zijn.
vruchtbare grond
In gedachten zie ik de kinderen die wij straks in ons gezinshuis hopen op te vangen. Ze hebben voor ons nu nog geen gezicht, maar één ding is al duidelijk: ze zullen moeten verhuizen om bij ons te komen wonen. Een aantal van hen is al vaker verhuisd dan ze jarig zijn geweest. Met alles wat deze kinderen al te verduren hebben gehad, is het maar de vraag of er van hun wortels nog ergens iets terug te vinden is. Onze uitdaging wordt het bieden van vruchtbare grond met alle ruimte om wortel te schieten.
Inmiddels ligt de zoon in bed als ik de laatste doos van deze kamer heb gevuld. Wat nog rest, is een stoel en een tv. Van een paar dozen maak ik een tafeltje waar ik de tv op zet. De PlayStation plaats ik ernaast en alle stekkers steek ik er weer in. Neem nog maar even je tijd mijn zoon, want ik weet dat deze plek je dierbaar is. Je wortels zijn al blootgelegd en het is onvermijdelijk dat ze de grond hier gaan verlaten. Mag ik je dan helpen zoeken naar een geschikt stukje grond om opnieuw te wortelen? Ik beloof je dat ik geen snelle oplossingen meer zal roepen. Behalve dan deze ene tip: zoek het aan de waterkant, daar waar de grond het vruchtbaarst is.