Het kwam gek genoeg als een donderslag bij heldere hemel. Dat had niet gehoeven, want ik had het volgens de mensen om mij heen al op m’n klompen kunnen aanvoelen. Maar mijn hoofd had zich de laatste maanden met andere dingen dan kerkenwerk gevuld. Het kerkgezin was letterlijk en figuurlijk wat meer op afstand komen te staan doordat ons nieuwe huisgezin mij volledig in beslag nam. Het spreekwoordelijke lampje weigerde zelfs te gaan branden toen ik er achter kwam dat onze ouderling al enkele vergeefse pogingen had gedaan om mij te spreken. Maar toen werd het duidelijk. Ik stond op de lijst. Dé lijst.
Dergelijke boodschappen waren al vaker ons huis binnengekomen, maar dan ging het over de man op de lijst. Nu, voor het eerst in de geschiedenis van onze kerkelijke familie, kon ook de vrouw tot ouderling geroepen worden. Niet dat ik mij persoonlijk nu zo beziggehouden had met de jarenlange discussies daarover, maar toen deze mogelijkheid ook in ons kerkgenootschap geboden werd, heb ik dat met open armen ontvangen – als een verlossing van de veel te stellige overtuiging vanuit het verleden, die tot de enige waarheid werd verheven.
Nu is het zeker niet mijn bedoeling om in deze column die hele discussie opnieuw te gaan voeren. Veel liever kijk ik nu vooruit, naar de roep die op mij afkomt en die ik maar niet terzijde kan leggen, hoeveel tegenargumenten ik ook zou kunnen bedenken en hoeveel buitenlandse kerken en binnenlandse bezwaarden om deze reden het kerkverband ook zullen verlaten.
lichtend voorbeeld
Toen ik in de afgelopen weken de reacties op het sterven van Kinga Bán en Rachel Held Evans las, werd me duidelijk voor hoeveel mensen en vooral vrouwen zij een lichtend voorbeeld zijn geweest. Twee vrouwen van vrede, die voor mensen als u en ik een bron van inspiratie zijn geweest en zullen zijn. Omdat door hen heen hun Heiland zichtbaar werd, én omdat ze vrouw zijn. In die volgorde wat mij betreft. Wat hebben onze kerken ze nodig: de mensen die beelddragers van Christus zijn. Om zich aan te warmen, op te trekken, te spiegelen en te schuren. Maar ook om zich mee te identificeren. En juist daarom lijkt het mij zo’n goed idee dat ook vrouwen een oudstenrol vervullen in een kerk. Want zoekende mensen hebben een voorbeeld nodig, een identificatiefiguur. En die vind je nu eenmaal sneller bij iemand van je eigen sekse.
In ons gezinshuis ben ik dolgelukkig dat er naast mij een kerel staat, die de zaken net even anders aanstuurt en bekijkt. Juist voor een gezin met opgroeiende jongens en meisjes zijn een vader- en moederfiguur onmisbaar. We leven en werken iedere dag met kinderen bij wie het gebrek aan een of beide liefdevolle voorbeelden blijvende schade heeft aangericht. Soms helpt juist vrouwelijk ingrijpen om te verzachten en te herstellen. Een arm die troost, een kus op de wang. Op andere momenten is mannelijke nuchterheid de sleutel voor vooruitgang. Een potje stoeien en weer door.
Zou het dan niet ook voor ons kerkgezin gelden dat het veel gezonder voor onze geloofsontwikkeling is als er door leiders van de kerk een godsbeeld wordt vertolkt met zowel de mannelijke als de vrouwelijke eigenschappen daarvan?
barsten
Ik voel me net Aletta Jacobs als ik daar straks met de eerste vrouwendelegatie aanschuif aan de kerkenraadstafel van de mannenbroeders ouderling. Maar dat went snel genoeg. Ik hoef de verschillen niet weg te poetsen. Laat die er gewoon zijn. Vooral hoop ik dat de vrouwen een aanwinst zijn voor het gezin van Christus – wat ze op vele plekken in de gemeente al zijn. Dat ze samen met de mannen de moed hebben hun ‘barsten te gebruiken, want Gods grootheid kan ontluiken waar ik kwetsbaar ben en zwak’ – om maar eens een tekst uit Kinga’s erfenis aan te halen. En het zou mooi zijn als ik daarnaast zelf kan leren leven met de gedachte dat er ook mensen zullen blijven die niet verder kunnen of willen kijken dan mijn geslacht.
©Nederlands Dagblad
Anita Zeldenrust- van de Kuilen ~ gepubliceerd in het ND van 27 mei '19
