Wanneer heeft u voor het laatst gedanst? Ik zou uw antwoord graag willen horen om zo bevestigd te krijgen wat ik al vermoed: veel te lang geleden. En dat geldt evenzeer voor mij. Een ontdekking die ik deed bij ons opgroeiende gezin is dat je dansen niet hoeft aan te leren, dat kinderen het van nature doen, maar dat ze het geleidelijk weer afleren. De kleinste dreumes in de box deint al mee op de muziek, meestal eerst met de armen, dan de benen en tot slot het hele lijf. Met onze opgroeiende kinderen veranderde de woonkamer regelmatig in een dansvloer. Mijn man en ik werden gebombardeerd tot publiek of nog erger: jury. Beginnend bij de lieflijke ‘God-liedjes’ van Marcel en Lydia Zimmer via het Junior Songfestival naar Just Dance. En tegenwoordig natuurlijk aangevuld met allerhande TikTok-moves. Zo rond een jaar of dertien komt de schaamte en onzekerheid om de hoek kijken en voor je het weet verdwijnen de dansbewegingen naar de afgeschermde delen van het huis; de slaapkamer en de badkamer.
lichaamsbesef en zelfverzekerdheid
Wie danst durft zichzelf te laten zien. Het vraagt lichaamsbesef en zelfverzekerdheid. Door te dansen in het openbaar zet je je lichaam in de schijnwerpers. Dat pubers dat niet meer onbevangen doen is begrijpelijk, maar dat het daarna vaak ook niet meer terugkomt is best treurig. Wonderwel bleven onze dochters dansen, dwars door de puberteit heen. Wellicht aangemoedigd door elkaar en door mijn onmiskenbaar gelukkige uitstraling bij het zien van zoveel levensvreugde en expressie. Ik geniet er oneindig van. Zodra ze thuis komen, komt de dans weer met hen mee. Dat dit best bijzonder is, besef ik nu we een gezinshuis zijn - met alleen maar tieners - waarin het dansen niet vanzelf is meeverhuisd. Als het er al was. Het vertrouwen en de veilige basis is bij deze kinderen ver te zoeken. Combineer dat met de puberteit en de drempel is hoog genoeg om aan de zijlijn te blijven staan.
Mijn eerste danspasjes maakte ik in mijn studententijd. Ik kan me van daarvoor werkelijk geen moment voor de geest halen waarop er in mijn omgeving gedanst werd. Op school, in de kerk, in mijn gezin, verder dan ‘Jan Huijgen in de ton’ en de stoelendans kwam het niet. Rondom dansen hing in mijn gereformeerde wereld een taboe-sfeer. Dansen is uitdagend en uitdagend is goddeloos. Misschien wat kort door de bocht, maar daar kwam het ongeveer op neer. Wat hebben we daar veel laten liggen. Ik zie het terug bij generatiegenoten en bij mezelf; het contact tussen lichaam en geest is onderontwikkeld. Het lijf is kanaal van expressie, daaruit wordt zichtbaar wat van binnen leeft, maar het kanaal is gedempt en de expressie implodeert. De disco van toen – ‘Mam, dat heet een club!’ - was verboden terrein. Tegenwoordig zijn er in christelijke gezinnen niet zoveel ‘verboden terreinen’ meer overgebleven. Niet eenvoudig overigens, want dan moet je dus gaan nadenken over de vraag hoe je daar als christen in aanwezig bent. Met dansen maak je ruimte en plaats voor jou als persoon met jouw lichaam. En dat lijkt me erg gezond. Laat maar zien wie je bent, ontlaad de drukte in je hoofd, de zorgen van vandaag of de twijfel over morgen. Maak plezier, geniet van het leven, ook dat is een getuigenis!
Eerlijk gezegd doe ik zelf meestal het tegendeel van wat ik hier aanbeveel. En ik begrijp wel hoe het vaak ontaardt in grensoverschrijdend gedrag in overvolle clubs. Want om jezelf te durven tonen moet er eerst flink wat drank of een pilletje in. Pas dan kun je de schaamte voorbij.
Van een psychiater hoorde ik de analyse dat de lockdowns ons eerst angst, toen boosheid en nu gelatenheid bezorgen. Deze lockdown met gesloten clubs is voor bezorgde ouders misschien een zegen, maar een uitlaatklep dichtplakken is een slecht idee. Dus lieve mensen, deze Oud en Nieuw is een uitgelezen kans voor de stoelen en tafels aan de kant, de haren los en dansen alsof niemand kijkt. Geen vuurwerk meer nodig.
Deze column van Anita is gepubliceerd in het Nederlands Dagblad van maandag 27 dec '21
